chapter-bullet-o chapter-bullet-ob chapter-bullet chapter-bullet-b archive-arrow-down chapter-arrow content-link content-pic email facebook filter-arrow-down filter-arrow-up hamburger link listitem-arrow more-arrow-right print reveal-arrow-left reveal-arrow-right reveal-times search-arrow search times-filter twitter instagram view-grid view-list
Search

Classics Restored Festival 2019


8 > 10 Maart 2019

Contact CineaGet tickets

Detour (Edgar G. Ulmer, 1945)

Het Classics Restored Festival brengt grootse films terug op het grote scherm, waar ze thuishoren. Ontdek de rijkdom van de filmgeschiedenis aan de hand van de beste recente digitale restauraties, vertoond zoals het hoort.

Van 8 tot en met 10 maart stellen KASKcinema (Gent) en kunstencentrum Buda (Kortrijk) een resem recent gerestaureerde filmklassiekers voor. Door steeds beter wordende technieken en digitaal uitgeruste cinema’s wordt het ook buiten de muren van het filmarchief mogelijk parels uit de verre en recente filmgeschiedenis te (her)ontdekken, in de setting waar de films voor gemaakt zijn: op groot scherm geprojecteerd, in een volle, verduisterde cinema.

Programmaschema

KASKcinema

Vrijdag 8 maart

  • 20u30 Detour (Edgar G. Ulmer, 1945), 67’, inleiding door Bruno Mestdagh (CINEMATEK) en Bart Versteirt (Cinea)

Zaterdag 9 maart

  • 14u00 Johnny Guitar (Nicholas Ray, 1954), 109’, inleiding door Lisa Colpaert (University College of London/Film-Plateau)
  • 16u15 Touki Bouki (Djibril Diop Mambéty, 1973), 88’, inleiding door David Vanden Bossche (kunstwetenschapper en filmrecensent)
  • 18u00 Ladri di biciclette (Vittorio De Sica, 1948), 88’, inleiding door Tillo Huygelen (KA_F, studentenvereniging KASK-film)
  • 20u30 Some Like It Hot (Billy Wilder, 1959), 121’, inleiding door Bart Versteirt (Cinea)
  • 23u00 Dragon Inn (King Hu, 1967), 111’, inleiding door David Vanden Bossche (kunstwetenschapper en filmrecensent)

Zondag 10 maart

  • 11u00 Slapstick & Animatie Extravaganza (8+) (1912-1920), 65’, live muzikale begeleiding door Peter Vandenberghe en studenten van het School of Arts Conservatorium / met ontbijt om 10u
  • 14u00 Pixote: A Lei do Mais Fraco (Héctor Babenco, 1981), 128’, inleiding door Tobias Burms (freelance filmcriticus)
  • 17u00 L’insoumis (Alain Cavalier, 1964), 103’, inleiding door Julie Daems (Kinoautomat)
  • 20u00 Histoires d’Amérique: Food, Family and Philosophy (Chantal Akerman, 1989), 92’, inleiding door Nicola Mazzanti (conservator CINEMATEK)

Kunstencentrum BUDA

Zondag 10 maart

  • 10u30 Slapstick & Animatie Extravaganza (8+) (1912-1920), 65’, live pianobegeleiding / met ontbijt om 9u30
  • 14u00 Touki Bouki (Djibril Diop Mambéty, 1973), 88’, inleiding door Sven Hollebeke (freelance filmcriticus)
  • 15u45 Pixote: A Lei do Mais Fraco (Héctor Babenco, 1981), 128’, inleiding door Sven Hollebeke (freelance filmcriticus)
  • 18u00 Dragon Inn (King Hu, 1967), 111’, inleiding door Sven Hollebeke (freelance filmcriticus)
  • 20u15 Ladri di biciclette (Vittorio De Sica, 1948), 88’, inleiding door Sven Hollebeke (freelance filmcriticus)

Films

Dwars door het programma lopen vier leidraden die de films met elkaar verbinden:

/noir: Het film noir genre dat in de jaren ‘40 floreerde in Hollywood heeft een blijvende invloed op de filmgeschiedenis, ook op andere genres. Naast een echte noir, tonen we een western en een komedie met noir elementen, en een Europese film noir uit de jaren ‘60.

/uit de marge: Een ander genre met wortels in de jaren ‘40 kent een grote invloed op latere generaties filmmakers: het Italiaanse neorealisme. Op het programma staan een van dé grote klassiekers en een recentere Braziliaanse film die sterk door het genre werd beïnvloed.

/exodus: Migratie is niet enkel vandaag een heet hangijzer, door de filmgeschiedenis heen werd het thema door zeer diverse filmmakers behandeld. Wij kozen twee films: een vanuit een Afrikaans en een vanuit een joods perspectief.

/de kleren maken de m/v/x: Je zou het misschien niet verwachten, maar ook tijdens de hoogdagen van klassiek Hollywood werd er gespeeld met genderpatronen en -verwachtingen; in films waarin mannen zich verkleden als vrouwen of waarin een vrouw zich kleedt als een man, bijvoorbeeld.

Slapstick & Animatie Extravaganza (8+)10 maart – 10u30 – kunstencentrum BUDA / 10 maart – 11u00 – KASKcinema

  • The Story of a Mosquito (Winsor McCay, USA 1912, ZW, 7’)
  • One A.M. (Charles Chaplin, USA 1917, ZW, 25′)
  • The Clown‘s Little Brother (Dave & Max Fleischer, USA 1920, ZW, 7’)
  • One Week (Buster Keaton & Edward F. Cline, 1920, ZW, 25′)
One Week (Buster Keaton & Edward F. Cline, 1920)

Animatie en slapstick waren bijzonder populair in de vroege dagen van cinema. Zonder woorden kwamen fantastische werelden tot leven en waanzinnige stunts brachten bij velen hun wereld op hol. De uitvergrote situaties in de wondere werelden van animatie waren zo sterk dat ze tot op vandaag hilarisch en tijdloos blijven. Omdat ze het verdienen om door elke nieuwe generatie opnieuw ontdekt te worden, selecteerden we vier pareltjes uit de stille films die deel uitmaken van de ongeveer 300 films die CINEMATEK elk jaar digitaliseert. Deze compilatie put uit twee van de meest populaire genres uit het Hollywood van de jaren 1910: animatie en slapstick.

Het is lachen geblazen met Charlie Chaplin en Buster Keaton, de twee grootheden van de slapstick, die elk op hun manier overhoop liggen met hun eigen huis. Twee animatiefilms van de Amerikaanse pioniers in het genre voltooien het programma: Winsor McCay toont ons hoe ook die vervelende muggen het niet gemakkelijk hebben; de broers Max en Dave Fleischer combineren ‘live action’ met animatie in een filmpje over het kleine broertje van hun befaamde Koko the Clown. (BV)

One A.M. werd gerestaureerd door Cineteca di Bologna als onderdeel van The Chaplin Project, op basis van een nitraat kopie uit de collectie van CINEMATEK. De overige films werden gedigitaliseerd door CINEMATEK op basis van 35mm kopieën uit de eigen collectie.

Detour8 maart – 20u30 – KASKcinema

Edgar G. Ulmer, USA 1945, ZW, 67’, OND: –

/noir

Detour (Edgar G. Ulmer, 1945)

Edgar G. Ulmer draaide Detour in twee weken, met een budget van amper $ 100.000. Alle kwaliteiten van een sterke B-film zijn aanwezig: bravoure, efficiëntie en lef. Maar Detour is ook oogverblindend mooi, gefilmd in een overweldigend clair-obscur.

Zwarter worden film noirs niet. Het is een film over ‘bad luck’, over denken dat je de bodem bereikt hebt om dan tot de ontdekking te komen dat er nog een hele weg naar beneden te gaan is. Detour — hoe kan het ook anders met zo’n titel — is een roadmovie, een vlucht richting het beloofde land in het westen, maar ook een trip naar de kern van de hoofdpersonages. Terwijl ze richting ondergaande zon trekken, dringt de camera dieper en dieper door in de ziel van antiheld Tom Neal en femme fatale Ann Savage. Zelden waren close-ups zo overweldigend.

Ondanks zijn cultstatus en zijn erkenning als meesterwerk van de B-film, was Detour decennia lang enkel te zien als versleten print of goedkope video-transfer. Bijna 75 jaar na datum kunnen we de film eindelijk terug in zijn originele pracht bewonderen, met dank aan een goed bewaarde nitraatkopie uit CINEMATEK en het harde werk van het Academy Film Archive en de Film Foundation. (BV)

Gerestaureerd in 2018 door Academy Film Archive en Film Foundation in samenwerking met CINEMATEK, MoMA – The Museum of Modern Art en Cinémathèque française. Met de steun van de George Lucas Family Foundation.

Ladri di biciclette9 maart – 18u00 – KASKcinema / 10 maart – 20u15 – kunstencentrum BUDA

Vittorio De Sica, Italië 1948, ZW, 88’, OND: EN

/uit de marge

Ladri di biciclette (Vittorio De Sica, 1948)

Ladri di biciclette kwam enkele jaren na het einde van de Tweede Wereldoorlog uit. De zoektocht naar de gestolen fiets gidst ons door het naoorlogse landschap, waar de reconstructie al begonnen is. Toch valt de vermoeidheid op die aan elk lichaam lijkt te kleven. De ‘man’ staat in deze film centraal, maar hij is al bij aanvang een schim die nauwelijks nog keuzes durft maken, en hij tuimelt van gebeurtenis in gebeurtenis. Een bijzondere alledaagsheid werkt deze noodlottigheid echter ook tegen.

Nadat de fiets gestolen wordt, begint het verloren voorwerp de toekomst van een Italiaans gezin te verbeelden. In en doorheen de film rijden talloze fietsen rond waardoor de realiteit een spottend spel lijkt te spelen. Maar deze alledaagsheid spreekt ook een andere taal. Wanneer vader en zoon in het restaurant zitten, vergeten zowel zij als wij heel even de fiets en sluipt het aarzelende geluk van dat ogenblik in de plaats.

De film kijkt ook met de blik van het kind. Die blik kijkt tegelijk vragend naar de vader die het niet meer lijkt te weten, en ergens daaraan voorbij, naar een toekomst die onzeker is maar wel moet en zal komen. (TH)

Gerestaureerd in 2018 door Cineteca di Bologna, Compass Film en Istituto Luce Cinecittà, in samenwerking met Arthur Cohn, Euro Immobilfin en Artédis, in de L’Immagine Ritrovata laboratoria.

Johnny Guitar9 maart – 14u00 – KASKcinema

Nicholas Ray, USA 1954, kleur, 109’, OND: –

/noir

/de kleren maken de m/v/x

Johny Guitar (Nicholas Ray, 1954)

‘Larger than life,’ als die uitspraak ooit op iemand van toepassing is geweest, dan wel op Joan Crawford, en al helemaal in Nicholas Ray’s meesterwerk Johnny Guitar. Niemand die ooit de film gezien heeft kan vergeten hoe Joan-als-Vienna uittorent boven haar vijanden, gekleed als een man, maar dan in de felste kleuren die je ooit gezien hebt, met dank aan het bizarre Trucolor-palet. En dan zwijgen we nog over haar dialogen, die niet hadden misstaan in de meest ‘hardboiled’ detectiveroman. Al lijkt het amper mogelijk, toch is Johnny Guitar méér dan alleen Joan Crawford. Ray mocht van Republic Pictures — ‘minor studio’ in Hollywood — alle regels van de western aan zijn laars lappen, net op het moment dat het genre zijn glorietijd beleefde. Hij maakte van Johnny Guitar een barokke droom, wier imperfecties en obsessies aanbeden werden door de toen nog piepjonge cineasten van de Franse nouvelle vague. Johnny Guitar is een existentiële western, een hypergestileerd melodrama, een film over mannelijkheid met een vrouw in de hoofdrol en een film noir in kleur, maar bovenal een poëtisch meesterwerk en net als zijn steractrice ‘larger than life’. (BV)

Met dank aan Park Circus. Gerestaureerd in 4K in 2015 door Paramount in de Technicolor & Deluxe laboratoria.

Some Like It Hot9 maart – 20u30 – KASKcinema

Billy Wilder, USA 1959, ZW, 121’, OND: –

/noir

/de kleren maken de m/v/x

Some Like It Hot (Billy Wilder, 1959)

Als het gaat om welke Hollywood-klassieker de meest memorabele laatste dialoogzin bevat, gaat de strijd ongetwijfeld tussen Casablanca en Some Like It Hot. Vreemd genoeg drukken beide zinnen eigenlijk hetzelfde sentiment uit; nochtans kunnen de twee films niet méér van toon verschillen. Geen spoor van romantische zelfopoffering, iconische/stereotype mannelijkheid, noch melancholie in Some Like It Hot. In de plaats krijgen we overjaarse rokkenjagers, crossdressing en swingende jazz. Billy Wilders hilarische – voor eens is dat geen overdrijving – en uitzinnige komedie zet alles en iedereen op zijn kop, te beginnen met het onweerstaanbare duo Jack Lemmon en Tony Curtis. In het oog van Wilders storm vinden we Marilyn Monroe, in een van haar meest iconische rollen. De precieze regie en het fijnmazige scenario vinden de perfecte balans tussen losgeslagen burleske en gesofisticeerd spel met genderrollen. Vertrekkend vanuit een noir-achtige set-up (twee antihelden moeten op de vlucht voor de maffia) ontdekte Billy Wilder met Some Like It Hot een nieuwe weg voor de komische film. Tegelijkertijd creëerde hij een echt meesterwerk, waar generatie na generatie op slag verliefd op wordt. Niets of niemand is perfect, zo schijnt het, maar als komedie komt Some Like It Hot aardig in de buurt. (BV)

Met dank aan Park Circus. Gerestaureerd in 2018 door MGM en The Criterion Collection op basis van het originele 35mm cameranegatief.

L’insoumis10 maart – 17u00 – KASKcinema

Alain Cavalier, Frankrijk/Italië 1964, ZW, 103’, OND: EN

/noir

L’insoumis (Alain Cavalier, 1964)

De spoken van de Algerijnse Onafhankelijkheidsoorlog razen rusteloos door L’insoumis. Geschoten in een klimaat van politieke ontsteltenis, weet Alain Cavalier de spanningen van zijn tijd uit te puren tot een duister filmgedicht dat tot op vandaag weet te bezweren.

Alain Delon speelt Thomas Vlassenroot; een als huurling werkende deserteur van het vreemdelingenlegioen die op clandestiene wijze vuile klusjes opknapt tegen de Algerijnse onafhankelijkheid. Wanneer hij gevraagd wordt een politiek geëngageerde advocate te ontvoeren, ziet hij echter een kans op verlossing en begint de breuk met zijn persoonlijke geschiedenis van onrechtvaardig geweld. Wat volgt is een roadtrip doorheen een in doem gedrenkt Frankrijk, alsook doorheen de getormenteerde zielsstaat van een man in vrije val. Persoonlijke demonen en wankele loyaliteiten maken van Thomas een complex personage dat zich even gevoelig als gevaarlijk laat blijken. Deze stormen woeden tomeloos achter de onwerkelijk heldere ogen van Delon, die hier de jongensachtige onschuld en het ijzig charisma etaleert dewelke hem later tot sterrenstatus zouden heffen.

Zowel suspense gedreven thriller als fatalistisch sfeerstuk, geldt L’insoumis als een van de meest beklijvende noirs van zijn tijd. Lang verkeerdelijk geklasseerd als louter genre-oefening, is dit meesterwerk eindelijk toe aan zijn zetel in de annalen van de filmgeschiedenis. (LS)

Met dank aan Park Circus. Gerestaureerd op basis van een 35mm ‘fine grain’ masterkopie.

Dragon Inn (Long men kezhan)9 maart – 23u00 – KASKcinema / 10 maart – 18u00 – kunstencentrum BUDA

King Hu, Taiwan 1967, kleur, 111’, OND: EN

Dragon Inn (King Hu, 1967)

Tijdens de tweede helft van de jaren ‘60 gaf de in Peking geboren regisseur King Hu de filmindustrie van Hong Kong een nieuw elan. Hij deed dat door zijn films te injecteren met een opvallende hiëratische stijl, die schatplichtig was aan de Japanse cinema, maar ook aan het lokale theater en de Chinese opera. Hu’s aandacht voor complexe ‘storyboards’ en camerabewegingen, maar vooral zijn bijzondere montagetechniek – die vaak delen van een beweging weglaat – maakten hem tot een buitenbeentje in de door goedkope studioproducties gedomineerde, lokale industrie. Anders dan zijn generatiegenoten Chang Cheh of Lau Kar-Leung, verkoos Hu om te werken met echte landschappen (waarvoor hij naar Taiwan trok) en was hij meer geïnteresseerd in de choreografie van zijn actieballetten dan in realistische gevechten of brutaal geweld.

De plot van Dragon Inn – over een aanslag die zal plaatsvinden in een afgelegen herberg – dient dan ook enkel als kapstok om een virtuoos spel met kleur, beweging en compositie aan op te hangen. Die stijl zou gedurende enkele jaren school maken, tot aan het begin van het volgende decennium wanneer de explosiviteit van de ‘Kung-Fu’ films de fakkel zou overnemen. De invloed van Hu zou echter blijvend zijn: ook nu nog grijpen cineasten terug naar de stijlfiguren die hij introduceerde. (DVB)

4K restauratie door Taiwan Film Institute in de L’Immagine Ritrovata laboratoria in Bologna op basis van het originele cameranegatief.

Touki Bouki9 maart – 16u15 – KASKcinema / 10 maart – 14u00 – kunstencentrum BUDA

Djibril Diop Mambéty, Senegal 1973, kleur, 88’, OND: EN

/exodus

Touki Bouki (Djibril Diop Mambéty, 1973)

Het brutaal energieke Touki Bouki is een van de vaandeldragers van de zogenaamde ‘African New Wave’ uit de jaren ‘70 en zonder enige twijfel een van de belangrijkste films die ooit op het Afrikaanse continent werden gedraaid. De Senegalese regisseur Djibril Diop Mambéty schonk de Afrikaanse cinema een nieuwe identiteit door de invloeden van lokale tradities te mengen met de formalistische experimenten van de Franse nouvelle vague en de beeldtaal van de Amerikaanse film.

Het verhaal van een jong rebels koppel is een nauwelijks verholen ode aan Jean-Luc Godard, maar de aandacht voor de lokale elementen zoals de traditie van de ‘griot’ (verhalenverteller) en de sterke verankering in de inheemse stedelijke cultuur, zorgen ervoor dat dit ondanks de vele filmische referenties toch een film is met een eigen unieke signatuur. Daarnaast is Touki Bouki ook een film die met veel verve het duizelingwekkende cinematografisch talent van zijn maker illustreert. Mambéty verbluft met zijn virtuoze montage, bruisend energieke cameravoering en zijn tableaus in adembenemend coloriet, een element dat in alle glorie hersteld is in deze uitstekende restauratie. Dit meesterwerk rijgt het ene grootse moment aan het andere en bevat minstens één scène – een vrijpartij op een kaal rotsplateau bij de oceaan – die tot het allergrootste behoort dat de zevende kunst ooit voortbracht. (DVB)

Restauratie in 2K op basis van de originele 35mm camera- en geluidsnegatieven geschonken door Mambéty’s zoon Teemour, uitgevoerd door World Cinema Foundation in de Cineteca di Bologna / L’Immagine Ritrovata laboratoria in mei 2008.

Pixote: A Lei do Mais Fraco10 maart – 14u00 – KASKcinema / 10 maart – 15u45 – kunstencentrum BUDA

Héctor Babenco, Brazilië 1981, kleur, 128’, OND: EN

/uit de marge

Pixote: A Lei do Mais Fraco (Héctor Babenco, 1981)

Op het kruispunt van de sociaal geëngageerde Cinema Novo en de recalcitrante ‘boca do lixo’ (vrije vertaling: ‘vuilnissmoel’) bevindt zich Pixote: A Lei do Mais Fraco. Een wereldvreemd object in de zuiverste zin van het woord. Hoewel de kijker bij wijlen meegenomen wordt door de krochten van de hel, is de film in de eerste plaats een heugelijke viering van het menselijk bestaan. Een uitbarsting van vreugde, warmte en genegenheid. De personages pareren de beproevingen van het straatleven met een aanstekelijke joie de vivre en hun universum is er een van eindeloze verwondering. De texturen zijn voelbaar en komen haast tot leven. In elke betekenisloze geste, in elke aarzelende uitspraak zit een epische grandeur verscholen. Zoals het goede cinema betaamt, is Pixote één groot verleidingsspel: de film probeert aan te trekken, te flirten, maar kan in een hysterische opwelling plots brutaal afstoten. Laat je echter niet afschrikken door zijn scherpe kantjes, dit is een film met het hart op de juiste plaats, een film die wil liefhebben. Omarm zijn wereld met tederheid, wees overrompeld en laat je beminnen. (TB)

Gerestaureerd in 4K in 2018 door Cineteca di Bologna en The Film Foundation’s World Cinema Project in de L’Immagine Ritrovata laboratoria in samenwerking met HB Filmes, Cinemateca Brasileira en JLS Facilitações Sonoras, op basis van het originele 35mm cameranegatief, een eerste generatie 35mm ‘dupe’ negatief en de originele magnetische geluidsband. Met de steun van de George Lucas Family Foundation.

Histoires d’Amérique: Food, Family and Philosophy10 maart – 20u00 – KASKcinema

Chantal Akerman, België/Frankrijk 1989, kleur, 92’, OND: –

/exodus

Histoires d’Amérique: Food, Family and Philosophy (Chantal Akerman, 1989)

Histoires d’Amérique, Chantal Akermans eerste Engelstalige film, werd opgenomen in New York City, meer bepaald in de Lower East Side, waar veel Joodse migranten een nieuwe thuis vonden. Dit ontroerende en grappige document over de Joodse diaspora viert dit jaar zijn 30e verjaardag.

Akerman verweeft in Histoires d’Amérique moderne cool met een nostalgisch, romantisch verlangen en schetst zo een portret van de moderne mens: nomadisch en ontworteld; een weerspiegeling van haar eigen ongedefinieerde identiteit als Joodse Brusselse die op heel jonge leeftijd naar New York verhuisde. Ze toont personages die zichzelf aan het worden zijn, die nog niet helemaal daar zijn, nog niet helemaal gevormd. Om dit te bereiken, vroeg Akerman haar cast om grappen, fabels en anekdotes te recreëren, geplukt uit echte getuigenissen, laverend van het komische naar het tragische, steeds verweven met de typische en unieke Joods-New Yorkse humor. Vlijmscherpe observaties en bijtende cynisme maken de dienst uit. Dit mag immers dan wel de nieuwe wereld zijn, de gruwel van de oude is nooit veraf. Maar zoals Akerman zelf zei: wanneer de geschiedenis onmogelijk te verdragen is, valt er maar één ding te doen: lachen met jezelf. (BV)

Restauratie door CINEMATEK op basis van het originele Super16 cameranegatief.

Praktisch

Locaties

KASKcinema — Godshuizenlaan 4, Gent

kunstencentrum BUDA/Budascoop — Kapucijnenstraat 10, Kortrijk

Prijzen

KASKcinema

Losse tickets €5 / €3
Festivalpas (toegang tot alle films in KASKcinema) €35 / €20 (te bemachtigen via deze link)
reserveren losse tickets KASKcinema: www.kaskcinema.be (losse tickets pas beschikbaar vanaf 27 februari)

kunstencentrum BUDA

Losse tickets €5
Ontbijtfilm: film: €6,5 + ontbijt: €7/€4 (-12) // reserveren voor ontbijt verplicht
reserveren BUDA: www.budakortrijk.be / 056/22.10.01

Een initiatief van Cinea, KASKcinema en Kunstencentrum BUDA;
met dank aan CINEMATEK, Film-Plateau, Kinoautomat, UGENT, KA_F, Cineteca di Bologna, Cinema Ritrovato, Park Circus, en Taiwan Film Institute;
en met de steun van VAF en Stad Gent.
Bedankt aan de spelers van de Nationale Loterij: dankzij hen steunt de Nationale Loterij dit nieuwe festival.