Het Classics Restored Festival brengt grootse films terug op het grote scherm, waar ze thuishoren. Ontdek de rijkdom van de filmgeschiedenis aan de hand van de beste recente digitale restauraties, vertoond zoals het hoort.
Begin maart verwelkomen KASKcinema (Gent), kunstencentrum BUDA (Kortrijk), De Cinema (Antwerpen), Cinema RITCS (Brussel) en Cinema ZED (Leuven) alle rechtgeaarde cinefielen in hun zalen. Door steeds beter wordende technieken en digitaal uitgeruste cinema’s wordt het ook buiten de muren van het filmarchief mogelijk parels uit de verre en recente filmgeschiedenis te (her)ontdekken, in de setting waar de films voor gemaakt zijn: op groot scherm geprojecteerd, in een volle, verduisterde cinema. Niet enkel de gekende klassiekers, maar ook ‘kleinere’ en minder bekende films krijgen op deze manier een tweede leven.
KASKcinema
Vrijdag 3/3
- 20u30: Mikey and Nicky (Elaine May, 1976) — 1u59
Zaterdag 4/3
- 11u30: La Règle du jeu (Jean Renoir, 1939) — 1u52
- 14u: Written on the Wind (Douglas Sirk, 1956) — 1u39
- 16u30: Dolgie Provody (The Long Farewell) (Kira Moeratova, 1971) — 1u37 [i.s.m. Kinoautomat]
- 19u: Tau ban no hoi (Boat People) (Ann Hui, 1982) — 1u49
- 21u30: Private Property (Leslie Stevens, 1960) — 1u19 [i.s.m. Kuru]
Zondag 5/3
- 11u: Pay Day (Charles Chaplin, 1922) + Day Dreams (Buster Keaton & Edward F. Cline, 1922 — 0u48
- 14u: Sciuscià (Vittorio De Sica, 1946) — 1u33 [i.s.m. Film-Plateau]
- 16u: Koroshi No Rakuin (Branded to Kill) (Seijun Suzuki, 1967) — 1u32
- 18u: The Story of a Three Day Pass (Melvin Van Peebles, 1967) — 1u27
- 20u30: Kamikaze Hearts (Juliet Bashore, 1986) — 1u17 [i.s.m. PinX]
CIné Rio
Donderdag 9/3
- 20u30: McCabe & Mrs. Miller (Robert Altman, 1971) — 2u
De Cinema
Donderdag 9/3
- 14u15: Written on the Wind (Douglas Sirk, 1956) — 1u39
Vrijdag 10/3
- 20u15: Koroshi No Rakuin (Branded to Kill) (Seijun Suzuki, 1967) — 1u32
Zaterdag 11/3
- 17u15: Mikey and Nicky (Elaine May, 1976) — 1u59
- 20u15: Dolgie Provody (The Long Farewell) (Kira Moeratova, 1971) — 1u37
Zondag 12/3
- 14u15: Written on the Wind (Douglas Sirk, 1956) — 1u39
- 17u15: Tenebre (Dario Argento, 1982) — 1u41
Kunstencentrum BUDA
Vrijdag 10/3
- 18u00: Dolgie Provody (The Long Farewell) (Kira Moeratova, 1971) — 1u37
- 20u00: Tenebre (Dario Argento, 1982) — 1u41
Zaterdag 11/3
- 18u00: Tau ban no hoi (Boat People) (Ann Hui, 1982) — 1u49
- 20u15: Twin Peaks: Fire Walk With Me (David Lynch, 1992) — 2u15
Zondag 12/3
- 10u30: Canyon Passage (Jacques Tourneur, 1946) — 1u32
- 14u00: Chikamatsu monogatari (The Crucified Lovers) (Kenji Mizoguchi, 1954) — 1u52
- 16u30: Mikey and Nicky (Elaine May, 1976) — 1u59
- 19u00: La Règle du jeu (Jean Renoir, 1939) — 1u52
Cinema RITCS
Maandag 6/3
- 19u30: Dolgie Provody (The Long Farewell) (Kira Moeratova, 1971) — 1u37
Dinsdag 7/3
- 19u30: La Règle du jeu (Jean Renoir, 1939) — 1u52
Cinema ZED
Donderdag 9/3
- 19u30: Sciuscià (Vittorio De Sica, 1946) — 1u33
Zaterdag 11/3
- 19u30: Dolgie Provody (The Long Farewell) (Kira Moeratova, 1971) — 1u37
Zondag 12/3
- 14u30: Written on the Wind (Douglas Sirk, 1956) — 1u39
Maandag 13/3
- 19u30: Sciuscià (Vittorio De Sica, 1946) — 1u33
Films
Loon naar werken (Compilatie stille kortfilms)
- Pay Day (Charles Chaplin, USA, 1922, 21′)
- Day Dreams (Buster Keaton, USA, 1922, 28′)
Twee films van de grootmeesters van de stille cinema uit hetzelfde jaar én met eenzelfde thema; namelijk geld en hoe eraan te komen!
In Day Dreams volgen we Buster Keaton die zijn geliefde ten huwelijk wil vragen maar voor haar vader eerst een smak geld moet verdienen alvorens het huwelijk door mag gaan. Keaton zwalpt van het ene baantje naar het andere, zichzelf steeds weer in de nesten werkend, tot hij in een heuse klopjacht van de politie verzeild raakt en toevlucht op een plezierboot zoekt. Hier ontspint zich een van Keatons meest bekende scènes, wanneer hij in het vaarrad van de boot terechtkomt en zich van al zijn acrobatische kunde moet bedienen om het hoofd boven water te houden.
Pay Day is de laatste two-reel-film van Charlie Chaplin alvorens hij definitief op de langspeelfilm zou overstappen. In wat een voorstudie van Modern Times genoemd zou kunnen worden, zien we Chaplin als handarbeider op een bouwwerf zijn gekende creativiteit inzetten om zijn charmante stunteligheid te verbloemen. Gelukkig is het betaaldag en kan hij zijn wedde voor die week opstrijken, deze wordt bij thuiskomst echter meteen door Chaplins kippige vrouw in beslag genomen. Chaplin zou echter Chaplin niet zijn, mocht hij hier niets op vinden en met een list weet hij toch weer in het bezit van zijn zuurverdiende geld te komen en kan een nacht vol vertier beginnen. De vraag blijft natuurlijk wat hem bij thuiskomt te wachten staat.
Day Dreams werd in 2015 gerestaureerd door Lobster Films in samenwerking met Film Preservation Associates in het Lobster Films laboratorium.
Pay Day werd in 2022 in 4K gerestaureerd door Cineteca di Bologna en Roy Export Company S.A. in het laboratorium van L’Immagine Ritrovata gebruik makend van een positief dat in 1953 van het originele nitraat negatief gemaakt werd.
La Règle du jeu
Jean Renoir, Frankrijk, 1939, 106’, OND: ENG
“Ik had al lange tijd het verlangen iets van deze strekking te maken, het verlangen een rijke, complexe maatschappij te tonen waarin we — om een historische zin te gebruiken — allemaal dansen op de rand van een vulkaan,” aldus Renoir zelf over zijn film uit 1939 waarvoor het woord meesterwerk wel uitgevonden lijkt te zijn. Hoewel de film tijdens de première uitgejouwd werd en iemand, naar verluidt, zelfs wilde proberen het doek in brand te steken, heeft La Règle du jeu sindsdien, niet het minst geholpen door filmcritici genaamd Godard en Truffaut, de status van een van de meest invloedrijke films uit de filmgeschiedenis gekregen.
In lijn met de aloude Franse komische traditie, structureerde Renoir zijn studie over de decadentie en het cynisme van de haute bourgeoisie aan de hand van elkaar complementerende en contrasterende, verdubbelde personages die verdeeld over de klassen van meesters en bedienden elkaars spiegelbeeld vormen. Hierdoor weet Renoir zijn moderne thema van de klassenstrijd binnen te brengen in een oude vorm waarin veelal aan de levensomstandigheden van de personages voorbij gegaan werd. In lange shots brengt Renoir al deze personages en hun onderlinge en innerlijke, vaak amoureuze, conflicten samen in wat “een duizelingwekkende gelijktijdigheid” genoemd kan worden.
In La Règle du jeu heeft iedereen zijn beweegredenen maar het verschil berust erin hoever elk bereid is te gaan om te krijgen wat hij of zij verlangt. Deze gesofisticeerde rondedans van vrouwen, echtgenoten, geliefden, minnaressen en vrienden zal pas tot stilstand komen wanneer er slachtoffers gevallen zijn.
Gerestaureerd in 4K in 2021 door La Cinémathèque française en Les Grands Films Classiques in samenwerking met The Criterion Collection, Janus Films en Cinémathèque suisse, met financiering door Chanel.
Canyon Passage
Jacques Tourneur, USA, 1946, 92’, OV: ENG
Jacques Tourneur is tegenwoordig vooral bekend omwille van zijn noir klassieker Out of the Past en horrorfilms als Cat People en I Walked with a Zombie, waardoor zijn Westerns vooralsnog het etiket van ‘onderbelichte meesterwerken’ opgeplakt krijgen. De restoratie van Canyon Passage die onder auspiciën van niemand minder dan Steven Spielberg en Martin Scorsese tot stand kwam, zou hier eindelijk zo maar eens verandering in kunnen brengen.
In zijn eerste, in verbluffend Technicolor geschoten western serveert Tourneur ons niet alleen meer van zijn kenmerkende gotische beeldenpracht maar gunt hij ons een haast sociologische inkijk in het leven aan de zogenaamde ‘frontier’. Canyon Passage vertelt het verhaal van een gemeenschap die probeert voet aan de grond te krijgen in een land zonder wetten waar gerechtigheid vooralsnog ver te zoeken is.
In Jacksonville, Oregon in 1856 wordt zakenman Logan Stuart (Dana Andrews) verscheurd door zijn liefde voor twee vrouwen: zijn vriendin Caroline en Lucy, de verloofde van zijn aan gokken verslaafde beste vriend George (Brian Donlevy). Tourneur situeert het verloop van deze liefdesvierhoek in een welhaast pastorale omgeving waarbij de prachtige landschappen opgeschrikt worden door onverwachte, heftige uitbarstingen van geweld die desalniettemin eerder gesuggereerd dan openlijk getoond worden waardoor de spanning tussen de bucolische omgeving en de rauwheid van het leven in the Far West des te harder naar voren komt.
Gerestaureerd door Universal Pictures in samenwerking met The Film Foundation. Speciale dank gaat uit naar Martin Scorsese en Steven Spielberg voor hun advies met betrekking tot deze restauratie.
Sciuscià
Vittorio De Sica, Italië, 1946, 93’, OND: ENG
In de woestenij van het door de oorlog vernietigde Rome ontmoeten we Giuseppe en Pasquale, twee jonge kinderen die middels het opblinken van schoenen niet alleen proberen in leven te blijven, maar uiteindelijk genoeg geld bij elkaar hopen te sparen om hun eigen paard te kopen. Sciuscià is het verhaal van hoe deze droom de onschuldige kinderen vatbaar maakt voor de manipulatieve plannen van enkele misdadigers die hen voor hun eigen gewin willen uitbuiten. Uiteindelijk worden de jongens opgepakt en naar Regina Coeli gestuurd, Rome’s meest bekende gevangenis, waar hun vriendschap nog meer onder druk komt te staan en ze de keuze tussen hun vriendschap en hun vrijheid zullen moeten maken.
Sciuscià is een toonvoorbeeld van het Italiaanse neorealisme dat na de Tweede Wereldoorlog de cinema nieuw leven moest inblazen. Kenmerkend gebruikmakend van niet-professionele acteurs en een vrijere beeldvoering is dit in prachtig zwart-wit geschoten verhaal van veerkracht en overleven in de donkerste tijden van Europa één van de bekendste uitingen van Vittorio De Sica’s onvervalste humanisme.
Een beroemd bewonderaar van De Sica was een zekere Orson Welles die volgende woorden liet optekenen: “Wat De Sica kan, dat kan ik niet. Ik heb onlangs zijn Sciuscià nog eens laten afspelen en de camera verdween, het scherm verdween, het was gewoon het leven.”
Gerestaureerd in 4K in 2022 door The Film Foundation en Cineteca di Bologna, gefincancierd door de Hobson/Lucas Family Foundation.
The Crucified Lovers
Kenji Mizoguchi, Japan, 1954, 102’, OND: ENG
Gesitueerd in het Japan van de achttiende eeuw en gebaseerd op een theaterstuk van de bekende Japanse auteur Chikamatsu, is The Crucified Lovers een minder bekend meesterwerk uit Mizoguchi’s latere periode. Toch worden ook in deze film de typerende thema’s uit het werk van de Japanse auteur tot een poëtisch hoogtepunt gevoerd, niet in het minst door het gebruik van zijn kenmerkende tracking- en crane-shots, met als resultaat enkele van de meest memorabele scènes uit zijn oeuvre.
De film speelt zich af in Kyoto waar een aaneenrijging van leugentjes om bestwil en persoonsverwisselingen uiteindelijk tragische gevolgen zullen hebben. Mohei (Kazuo Hasegawa) is de leerjongen van de grote drukker Ishun (Eitarō Shindō), een man die geobsedeerd is door geld en aanzien. Wanneer hij er ten onrechte van beschuldigd wordt een affaire te onderhouden met Ishuns vrouw, Osan (Kyōko Kagawa), slaan Mohei en Osan op de vlucht. Op hun tocht door de bergen en langs de meren van Japan en met de dood die hen op de hielen zit, geven de twee voortvluchtigen toe aan de gevoelens die ze elk voor zich al geruime tijd voor de ander koesterden. Gevoelens die des te onontkoombaar lijken nu het einde dat reeds in de eerste minuten van de film voorspeld werd, onafwendbaar blijkt.
Gerestaureerd door Kadokawa Corporation en The Film Foundation, in samenwerking met The Japan Foundation. Speciale dank gaat uit naar Martin Scorsese en Masahiro Miyajima voor hun advies met betrekking tot deze restauratie.
Written on the Wind
Douglas Sirk, USA, 1956, 99’, OV: ENG
Het Technicolor-expressionisme van Douglas Sirk bereikte een hoogtepunt met deze tragedie, waarin de regisseur zijn bloemrijke beelden en zijn kritiek op de Amerikaanse cultuur tot het uiterste drijft. Alcoholisme, nymfomanie, impotentie en dodelijke jaloezie; dit zijn slechts enkele van de gifstoffen die door een enorm rijke, gedegenereerde Texaanse oliefamilie circuleren. Wanneer een kwieke secretaresse (Lauren Bacall) trouwt met de neurotische telg van de clan (Robert Stack), drijft dat een wig tussen hem en zijn beste vriend (Rock Hudson) en ontketent dit een maalstroom van psychoseksuele angst en woede.
Met een onvergetelijk losbandige en Oscar-winnende bijrol van Dorothy Malone en Sirks oogverblindende mise-en-scène, is Written on the Wind een pervers familieportret zoals we dat maar weinig zagen. Sirk noemde het zelf “een studie van het falen” en er worden inderdaad weinig concessies gedaan aan the American Dream, waarvan de houdbaarheidsdatum al lang verstreken blijkt. Sirk had de best mogelijke cast en wist hoe hij ze moest gebruiken. Hij contrasteerde de ingetogen vertolkingen van het romantische koppel Bacall-Hudson met de tot het uiterste gedreven decadentie van de corrupte erfgenamen Robert Stack en Dorothy Malone. Een van Sirks grootste bewonderaars, genaamd Rainer Werner Fassbinder, vatte Written on the Wind ooit treffend samen als “een film over liefde, dood en Amerika.”
Gerestaureerd in 2022 door The Criterion Collection in het NBC Universal StudioPost-laboratorium, op basis van het originele 35mm cameranegatief en een vintage 35mm-print van Academy Film Archive voor kleurreferentie.
Private Property
Leslie Stevens, USA, 1960, 79’, OV: ENG
Twee zwervers met slechte bedoelingen spoelen aan ergens in Los Angeles. Als schurftige honden volgen ze een knappe blondine naar haar villa in de zonovergoten heuvels. Duke, de meest geslepene van het stel, belooft zijn onbeholpen partner Boots te verlossen van zijn maagdelijkheid door de vrouw voor hem klaar te stomen. De zengende hitte is zwanger van onheil.
Voor elke rode vlag die ongemakkelijk aan de oppervlakte opsteekt, graaft Private Property dieper in de verwrongen psyche en machismo van de roofzuchtige hoofdpersonages. Deze lang verloren gewaande lowbudgetproductie draagt nog sporen van film noir en geldt als een vroeg voorbeeld uit het ‘home invasion’-genre. Versterkt door ontvlambare vertolkingen van onder meer een jonge Warren Oates is de psychoseksuele spanning voelbaar te snijden.
In de eerste plaats wilden regisseur-scenarist Leslie Stevens en zijn producent de Franse nouvelle vague achterna. Met weinig geld maar veel ambitie overtuigden zij (latere) Oscarwinnaars Conrad Hall en Ted McCord om de film op tien dagen in te blikken. Destijds veroordeeld door het katholieke Legion of Decency en zelfs de Kennedy’s, weet het even geraffineerde als verontrustende resultaat los te breken uit het privédomein van de pulp.
Gerestaureerd in 4K door Cinelicious, gebruik makende van het oudste, nog bestaande 35mm-dupe-negatief dat onlangs werd ontdekt en bewaard door het UCLA Film & Television Archive.
Branded to Kill
Seijun Suzuki, Japan, 1967, 91’, OND: ENG
Seijun Suzuki en scenarist Hachiro Guryu moesten op korte termijn, ter vervanging van een in het water gevallen project, een film bij elkaar pennen en filmen. Het resultaat heet Branded to Kill en mede door deze gehaaste ontstaansgeschiedenis zou deze deconstructie van het Yakuza-genre uitgroeien tot een absurdistische cultklassieker. Wegens het gebrek aan tijd moest Suzuki zich behelpen met de loutere noties van een plot, wat hem des te meer vrijheid gaf om exact te doen wat hij wou en de meer ridicule aspecten van de Japanse actiefilm genadeloos in hun blootje te zetten. De opwindende opeenvolging van scènes die Branded to Kill is, wordt vooral bijeengehouden door een morbide gevoel voor humor en zo overdreven mogelijke actiesequenties waarbij het gebrek aan een duidelijk uitgelijnde ruimtelijkheid de verwarring én het plezier alleen maar groter maken.
Held van dienst is Goro Hanada (Joe Shishido), de derde beste huurmoordenaar uit de Japanse onderwereld, die zichzelf heel wat problemen op de hals haalt met zijn queeste hogerop in de rangorde te geraken. Zijn weg naar de top wordt bevolkt en versperd door schematisch uitgewerkte figuren wiens verdere psychologische uitdieping voor Suzuki onnodige emotionele last leek. In plaats daarvan opteerde hij voor ingevingen van het moment die van Branded to Kill een toonvoorbeeld maken van het adagium “je gelooft het pas als je ziet”.
Gerestaureerd in 4K door Imagica Entertainment Media Services, Inc., op basis van het originele cameranegatief.
The Story of a Three Day Pass
Melvin Van Peebles, Frankrijk, 1967, 87’, OV: ENG
Omdat hij in Hollywood alleen aan de slag kon als liftoperateur of schoonmaker, trok Melvin Van Peebles naar Frankrijk waar hij zich de taal aanleerde, boeken begon te publiceren en zijn langspeeldebuut zou maken met de verfilming van zijn eigen roman La Permission. In The Story of a Three Day Pass volgen we de Amerikaanse soldaat Turner (Harry Baird) tijdens het driedaagse verlofweekend dat hij eerst in Parijs en nadien met een Française in een hotel aan de kust doorbrengt.
Ingebed in een hevig door de Franse Nouvelle Vague beïnvloedde visuele esthetiek, behandelt de film het thema van de Amerikaanse rassenrelaties op een vrijere manier dan in de Verenigde Staten mogelijk had geweest. Turner verzet zich tegen de sociale rol waarin men hem als zwarte man wil wegdrukken en beleeft deze drie dagen als een bevestiging van zijn individuele onafhankelijkheid en authenticiteit.
In de rol van zijn vakantiegeliefde zien we Nicole Berder, die eerder meedeed in films van Godard, Jules Dassin en Éric Rohmer. The Story of a Three Day Pass zou haar laatste film zijn voor ze omkwam in een auto-ongeluk.
Naast het script en de regie nam Melvin Van Peebles ook de soundtrack voor zijn rekening, in nauwe samenwerking met de bekende gitarist Mickey Baker. In zijn debuutfilm ontvouwt Van Peebles reeds alle thema’s en talenten die hij slechts enkele jaren later zou inzetten voor de cinematografische revolutie die hij met zijn meest bekende film Sweet Sweetback’s Baadasssss Song zou inluiden.
Gerestaureerd in 4K door IndieCollect onder supervisie van Mario Van Peebles en met de steun van de Hollywood Foreign Press Association.
The Long Farewell
Kira Moeratova, USSR, 1971, 97’, OND: ENG
Hoewel reeds in 1971 opgenomen werd Kira Moeratova’s tweede langspeelfilm bijna twintig jaar lang door de Sovjet-censuur achtergehouden om pas ten tijde van de perestrojka in 1987 uiteindelijk in omloop gebracht te worden. Gedurende de zestien jaar waarin hij niet kon worden uitgebracht, werd The Long Farewell echter regelmatig vertoond aan studenten van VGIK, Moskou, waardoor de film een hele nieuwe generatie Sovjet-filmmakers wist te beïnvloeden.
The Long Farewell handelt over de relatie tussen een moeder en haar zoon die steeds meer onder druk komt te staan door de pogingen van de jongeman om zich vanonder moeders vleugels te bevrijden en zijn eigen autonomie op te eisen. Door de experimentele vormtaal die door de Sovjet-apparatsjiks te experimenteel werd bevonden, krijgt deze emancipatiestrijd het elan van een Grieks drama waarin zowel de gescheiden Evgenia (Zinaida Sharko) als Sacha (Oleg Vladimirsky) verder kunnen gaan met hun leven door elkaar in zekere zin op te geven. Na een bezoek aan zijn vader in het afgelegen Novosibirsk bereiken de onderlinge spanningen en Moeratova’s poëtische beeldtaal een hoogtepunt in de gesmoorde finale waarin een afscheid desalniettemin de kiemen van een nieuw begin in zich draagt.
Gerestaureerd in 4K door STUDIOCANAL in samenwerking met The Criterion Collection and L’Immagine Ritrovata/Éclair Classics.
McCabe & Mrs. Miller
Robert Altman, USA, 1971, 120’, OV: ENG
McCabe & Mrs. Miller speelt zich af rond 1900 in een winters mijnstadje genaamd Presbyterian Church waar een beroepsgokker (Warren Beatty) en een bordeelhoudster (Julie Christie) besluiten de krachten te bundelen. Gevaar klopt aan in de vorm van een genadeloze mijnbouwmaatschappij die de schietvaardigheid van McCabe op de proef stelt. Het kapitalisme dreigt de dromen van de zakenpartners onder te sneeuwen en hun romantische zielen te bevriezen.
Bar weinig filmmakers evenaren de creatieve output van Robert Altman in de jaren ‘70. Slechts luttele maanden na de oorlogssatire M*A*S*H en het anarchistisch getinte Brewster McCloud puurde Altman uit de roman McCabe zijn zelfverklaarde antiwestern. Als een van de grondleggers van de Amerikaanse onafhankelijke cinema hertekende Altman in zijn kenmerkende stijl de grenzen van het mainstreamlandschap en vele populaire genres.
Eenzelfde vrijheid wist de non-conformist te bewerkstelligen van het grote Warner Bros. door onder meer handig gebruik te maken van Warren Beatty’s sterrenstatus. McCabe & Mrs. Miller verheft Vilmos Zsigmonds troebele cinematografie tot schilderkunst en het gemompel van de personages tot poëzie, spaarzaam begeleid door de muziek van Leonard Cohen.
Gerestaureerd in 4K door Warner Bros. en Criterion van het originele 35mm camera negatief.
Mikey and Nicky
Elaine May, USA, 1976, 106’, OV: ENG
In de loop van een enkele nacht wordt de jarenlange vriendschap tussen Nicky (Peter Falk) en Mikey (John Cassavetes) op de proef gesteld wanneer deze laatste denkt dat een huurmoordenaar van de maffia hem op de hielen zit. Na twee eerdere samenwerkingen in Cassavetes’ eigen films, zorgde Elaine May met Mickey and Nicky misschien wel voor het meest doorgedreven en diepgaande portret van de vriendschap tussen deze twee heren, met alle spanningen en haast onmogelijke toenaderingspogingen van dien. May weet achter het vernis van machogedrag iets te ontwaren van de radeloosheid van een specifiek type man: het type dat zijn hand te lang overspeeld heeft en daar nu de gevolgen van zal moeten dragen.
De opnames van May’s derde film — de eerste die ze ook volledig zelf schreef — liepen dusdanig uit en gingen dermate boven het budget, dat Paramount de film uit haar handen nam en hem zonder vorm van marketing in de zalen dropte enkel om aan de contractuele verplichtingen te voldoen. Deze moeizame totstandkoming lijkt ook in de film zelf haar weerslag gevonden te hebben: de kijker krijgt het gevoel dat hij deelgenoot wordt gemaakt van het afgematte einde van een verhaal dat al veel langer bezig is.
Voornamelijk gehuld in nachtelijke schaduwen en duisternis is Mickey and Nicky tenslotte ook de weergave van het nachtleven met haar eigen wetten en gedragsregels. Een wereld waarin beide vrienden zich al jarenlang weten te handhaven, maar of ook hun vriendschap deze nacht zal overleven, lijkt allerminst in steen gebeiteld.
Gerestaureerd in 4K onder toezicht van Elaine May.
Tenebre
Dario Argento, Italië, 1982, 101’, OND: ENG
Tenebre, Italiaans voor duisternis, is een gedwongen terugkeer van Argento naar het genre waarmee hij bekend werd. Omwille van de commerciële flop van zijn vorige, bovennatuurlijk film Inferno, eiste Argento’s producer, die ook zijn vader was, dat hij zou terugkeren naar het giallo-genre. Dit verklaart wellicht de zelfbewuste toon van Tenebre waarin Argento besloten lijkt te hebben een giallo-film te maken door exact het tegenovergestelde te doen van waar dit genre om bekend stond. Dit alles lijkt reeds gesymboliseerd te worden in de eerste scène waar een boek met de titel Tenebre in een open haardvuur verband wordt, alsof Argento een nieuw soort film uit deze assen wil doen oprijzen.
In Tenebre volgen we Amerikaans misdaadauteur Peter Neal (Anthony Franciosa) op zijn boektour naar Rome waar hij in een politieonderzoek verwikkelt geraakt wanneer een seriemoordenaar zich voor zijn misdaden laat inspireren op Neals meest recente boek. Om zijn naam te zuiveren zal Neal zelf op zoek moeten gaan naar de identiteit van de moordenaar die hem brieven stuurt waarin hij zijn plannen voor een morele zuivering van de maatschappij uit de doeken doet. In dit kat-en-muisspel brengt Argento zijn kenmerkende beeldtaal tot een sardonisch hoogtepunt in zijn illustere carrière. Tenebre bevat enkele van Argento’s meest gedurfde camera-technische hoogstandjes en verbluft, ondanks de in de titel beloofde duisternis, met een onverwacht lucide kleurenpalet.
Gerestaureerd in 4K door Arrow Films op basis van materiaal aangeleverd door Titanus.
Boat People
Ann Hui, Hong Kong, 1982, 106’, OND: ENG
‘Boat people’ is de naam voor de Vietnamese vluchtelingen die na het einde van de Vietnamoorlog hun land ontvluchtten in een grootschalige exodus die decennialang bleef aanhouden. Ann Hui’s film onderzoekt echter de omstandigheden die deze mensen ertoe dreef deze risicovolle vlucht te ondernemen. De letterlijke vertaling van de Kantonese titel luidt dan ook “loop naar de kwade zee”.
We volgen de Japanse fotojournalist Shiomi Akutagawa (George Lam) op zijn reis naar Vietnam waar hij onder begeleiding van een officieel aangestelde gids aanvankelijk enkel de door het communistische regime speciaal voor de buitenlandse pers in scène gezette taferelen van militaire parades en gelukkige schoolkinderen te zien krijgt. Pas wanneer hij het veertienjarige meisje Cam Nuong (Season Ma) ontmoet en besluit haar te volgen, krijgt hij het werkelijke leven onder het juk van het regime te zien en begint zijn helletocht langs armoede, geweld en totalitaire onderdrukking. Akutagawa komt al gauw in gewetensnood; hoe kan hij in het reine komen met zijn verlangen om van deze ellende te getuigen zonder iets te doen.
Als een van de eerste films waarin de Vietnamese vluchtelingen een stem en een verhaal krijgen, zij het dan gefilterd door buitenlandse ogen, is Boat People niet alleen een belangrijk tijdsdocument maar ook een meditatie over de ethische implicaties van het kijken.
Gerestaureerd in 4K in 2022 door The Criterion Collection, op basis van het originele 35mm cameranegatief. Deze restauratie werd goedgekeurd door Ann Hui.
Kamikaze Hearts
Juliet Bashore, USA, 1986, 77’, OV: ENG
Het soort film waarvoor het prefix cult uitgevonden werd. Kamikaze Hearts is Juliet Bashore’s enige langspeelfilm en verkent rücksichtslos de grenzen tussen documentaire en fictie, schijn en werkelijkheid, verbeelding en haar kostprijs. In faux-documentaire stijl volgen we Sharon Mitchell wanneer zij zich klaarmaakt om in San Francisco mee te spelen in een pornoparodie van Bizets Carmen. De productie zal geregisseerd worden door haar vriendin Tigr. De relatie tussen de twee vrouwen komt tijdens de opnames onder spanning te staan, hierin niet geholpen door hun wederzijdse afhankelijkheid en gedeelde heroïneverslaving. Het verhaal van de twee geliefden wordt ingebed in een haast sociologische studie van de mensen die zich, post seksuele bevrijding, op een pornoset verzamelen en schetst op die manier ook indirect een portret van San Francisco voor haar gentrificatie.
Kamikaze Hearts is een even wrede als tedere film. Teder omdat de intenties van de mensen voor en achter de camera goedbedoeld zijn, wreed omdat goede bedoelingen niet genoeg blijken te zijn om diegenen die ze koesteren voor onheil te behoeden. Dat laatste wordt pijnlijk duidelijk in de hartverscheurende finale waarin Kamikaze Hearts alle maskers finaal laat zakken.
Gerestaureerd in 2K door Kino Lorber in samenwerking met het Outfest UCLA Legacy Project in het UCLA Film & Television Archive, op basis van de originele 16mm-cameranegatieven.
Twin Peaks: Fire Walk with Me
David Lynch, USA, 1992, 134’, OV: ENG
Na het fenomeen dat de serie Twin Peaks was, keerde David Lynch in 1992 voor het eerst terug naar het fictieve stadje in de staat Washington om de laatste dagen te volgen van Laura Palmer, met wier in bubbelplastiek gewikkelde, levenloze lichaam de serie begon. De reactie van publiek en pers op deze speelfilm was aanvankelijk vijandig, teleurgesteld als zij waren dat Fire Walk with Me qua atmosfeer zo ver af lag van het soapachtige dat de serie zo’n succes had gemaakt, hetgeen onder andere te maken had met de introductie van nieuwe personages, waaronder één gespeeld door David Bowie, die de plaats innamen van de acteurs die ‘household names’ geworden waren.
De dubbelrol van Laura Palmer — ‘highschool sweetheart’ bij dag en op sensatie beluste drugsverslaafde bij nacht — is een tour de force van actrice Sheryl Lee die erin slaagt de schizofrenie van de gehele Amerikaanse cultuur te belichamen. In haar zoektocht naar de identiteit van de man die haar al jarenlang terroriseert, raakt zij steeds dieper verstrikt in het samenspel van donkere krachten die zich net onder het laagje vernis van het ogenschijnlijk zo rustige Twin Peaks ophouden. Het antwoord op de vraag wat het stadje in zijn ban houdt, lijkt vooral te leiden naar een nieuwe vraag: wie is Laura Palmer?
Gerestaureerd in 4K in 2014 door CBS in samenwerking met MK2 onder toezicht van David Lynch, op basis van het originele 35mm negatief.
Praktisch
Tickets
KASKcinema
Losse tickets kan je reserveren via www.kaskcinema.be.
Het jaarabonnement van KASKcinema verleent u geen toegang tot Classics Restored Festival, maar geeft u wel recht op het reductietarief.
De Cinema
Losse tickets kan je kopen via www.decinema.be.
kunstencentrum BUDA
Losse tickets kan je kopen via www.budakortrijk.be / 056/22.10.01.
Cinema RITCS
Losse tickets kan je kopen via www.ritcs.be
Cinema ZED
Losse tickets kan je kopen via www.cinemazed.be
Locaties
KASKcinema — Godshuizenlaan 4, Gent
kunstencentrum BUDA/Budascoop — Kapucijnenstraat 10, Kortrijk
Cinema RITCS — Antoine Dansaertstraat 70, Brussel
Cine Rio — Meibloemstraat 86, Gent
De Cinema — Maarschalk Gerardstraat 4, Antwerpen
Cinema Zed — Andreas Vesaliusstraat 9c, Leuven